تبادل لینک هوشمند 
در پاراگراف يکی مانده به آخر اين نقد مطالبی درج شده که ممکن است داستان فيلم را لو دهند.
اصلاً قصد ندارم نويسنده فيلم نامه، باربارا کری، را بابت افتضاح مضحکی که «پسر همسايه/The boy Next Door» از آب درآمده سرزنش کنم. از اين ها گذشته همه می دانيم که هاليوود چطور کار می کند. شايد اصلاً فيلمی که روی پرده می بينيم نماينده آنچه خانم کری نوشته، نباشد. شايد فيلم نامه او تريلر اروتيک جدی با کاراکترهای واقعی، ديالوگ های کوتاه و پر از تنش بوده است. در اين صورت، بی شک لياقت او خيلی بيشتر از قرار گرفتن اسمش در ميان عوامل اين فيلم آبکی بوده است. اما حتی اگر «پسر همسايه» نمايش وفادارانه ای از آن چه خانم کاری روی صفحه آورده باشد، فيلم آن قدر مشکلات دارد که سرزنش زيادی متوجه نويسنده نمی شود. اين فيلم کارگردانی بدی دارد، تدوین ضعيفی دارد و برخی از بدترين بازی های يک فيلم تجاری دم دستی را می توان در آن ديد.
هاليوود ديگر نمی داند چطور تريلرهای اروتيک بسازد و وقتی هم اين کار را می کند حاصل کار اغلب اوقات چيزی در مايه های «پسر همسايه» از کار در می آيد. گرچه فيلم درجه R گرفته ، ولی به نظر میرسد که برای مخاطب PG-13 ساخته شده است. اروتيک می خواهيد؟ بنشينيد «گرمای بدن/Body Heat»، «غريزه اصلی/ Basic Instinct» و فيلم های آدرين لين تماشا کنيد. (داستان فيلم قرابت زيادی به فيلم «جذابيت کشنده / Fatal Attraction» آدرين لين منتها اينجا قربانی زن است نه مرد). در «پسر همسايه»، صحنه س*ک*س طوری فيلمبرداری شده است که مواجهه را به حداقل برساند. پوشاندن سينه با دست و کات های سريع بسيار ديده می شوند. به اين نمی گويند س*ک*سی. مثل اين می ماند که در کلاس تدوین فيلمی شرکت کرده ايم که در آن به ما ياد داده می شود چگونه وقتی هنرپيشه زن هيچ تماس جنسی از طريق بدن عريان خود برقرار نمی کند يک صحنه س*ک*سی را به هم بچسبانيم. گرچه نبود عريانی را در اين صحنه می توان توجيه کرد، اما عريانی که بعداً در فيلم رخ می دهد (در صحنه ای که خبری از جنيفر لوپز نيست) بيخود و بی‌فايده است و اين کار را بدتر می کند.
مشکلات تازه از اين صحنه س*ک*سی سمبل شده شروع می شوند. هيچ چيزی شبيه به تنش اروتيک بين لوپز، که نقش معلم چهل و خرده ای ساله ای به نام کلر پترسون را بازی می کند، و دانش آموز تقريباً ۲۰ ساله ای به نام نوح سندبورن (با بازی رايان گازمن) که شبی را با لوپز می گذراند، ديده نمی شود. شايد عوامل فيلم نگران اين اختلاف سنی بوده اند چون گازمن را انتخاب کرده اند که در زمان ساخت فيلم ۲۷ ساله بوده و هرکاری کرده اند تا او را بزرگتر جلوه دهند. اين باعث به وجود آمدن نوعی تعليق ناباوری شده است که به راحتی نمی توان آن را ناديده گرفت. به نظر می رسد که دليل انتخاب گازمن بيشتر ظاهر محصلانه او بوده تا توانایی های بازيگری اش. او ظاهر خوبی دارد اما دامنه اش محدود است. او برای انتقال عواطفش تا می تواند دندان قروچه و غرغر می کند. در عين حال، به نظر می رسد که انگار لوپز فوت و فن بازيگری را فراموش کرده است. او نيز همچون گازمن ظاهر خيلی خوبی دارد ما به نظر کيلومترها از بازی فوق العاده ای که در فيلم «خارج از ديد/Out of Sight» ارائه داده فاصله گرفته است.
موضوع فيلم- عواقب رابطه جنسی بين يک معلم و دانش آموز وقتی که پسرک عاشق زن می شود- تقريباً در سراسر عرصه درس های اخلاقی فيلم به چشم می خورد. اين مانع از اين نمی شود که راب کوئن، کارگردان (سازنده نخستين فيلم از مجموعه فيلم های «سريع و خشن / The Fast and the Furious»)، از تکنيک سياه و سفيد استفاده نکند. او دست به هر کاری می زند تا از لوپز چهره ای دوست داشتنی و مهربان ارائه دهد- زن سخاوتمندی که در لحظه ای مرتکب اشتباه می شود. از سوی ديگر، نوح تجسمی از شيطان است- انسان روانی که معلمش (و دوست مادرش) را تحريک می کند و بعد از هر ابزاری شامل اخاذی و قتل برای کنار خود نگه داشتن او استفاده می کند.
بسيار خب، «پسر همسايه» علاقه ای ندارد که نگاهی هوشمندانه و جدی به مساله عقده جنسی داشته باشد. بلکه فقط می خواهد يک تريلر آبگوشتی باشد. فيلم بارها با در نظر گرفتن بيننده هايش در مقام بچه های کودکستانی به آن ها توهين می کند. در يک صحنه، يکی از بازيگران وسط يکی از راهروهای دبيرستان چنان خشمگين می شود که نه تنها ناظم مدرسه را می زند بلکه دانش آموز ديگری را به قدری بد کتک میزند که جمجمه اش می شکند. با اين حال، گرچه ضارب از نظر قانونی يک فرد بالغ به شمار می آيد اما هيچ خبری از دخالت پليس نمی شود. کمی بعدتر، يه بابایی فکر می کند که پاک کردن فايل ويدئویی از يک کامپيوتر باعث از بين رفتن آن برای هميشه می شود (حتی اگر وجود بک آپ را ناديده بگيريم، بايد بدانيم که فايل delete شده را می توان بازيابی کرد). و البته قاتل ها هميشه فيلم جنايت های خود را داخل فولدرهای قابل شناسایی در کامپيوتری که حتی رمز عبور ندارد نگهداری می کنند. جزئياتی نظير اين ها باعث می شوند که فکر کنيم نکند «پسر همسايه» پارودی زيرکانه و مرموزانه ای از اين ژانر است [و ما بی خبريم]. چون واقعاً نمی توانيم باور کنيم که يک فيلم تا اين حد احمقانه باشد. متأسفانه، مدام نگرانم که مبادا اين حرفها اعتبار زيادی برای اين فيلم بياورند.
در آخر بايد بگويم که «پسر همسايه» سراسر نااميد کننده است. تماشای گنديدن يک ايده رسيده مايه تاسف است. تماشای مسخره بازی های بازيگر فرضاً با استعدادی که در فيلم مسخره ای بازی کرده که حتی هنرپيشه های دائمی فيلم های ترسناک دهه ۱۹۸۰ را آشفته می کند ناميد کننده است. و تماشای آدم شرير جذابی که فکر می کند در فيلم اکشن بازی می کند و بايد چند بار کشته شود تا واقعاً بميرد مضحک است.
هیییی، اما الان ژانويه است و «پسر همسايه» همان چيزی است که در اين ماه انتظار ديدنش می رود. تنها چيزی که در اين تفرج حال به هم زن جايش خالی است، حضور نيکلاس کيج است، اما باور بفرماييد که نقشی برای ايشان در اين فيلم وجود نداشته !!! محصولات بهتری از اين فيلم هر هفته وارد شبکه نمايش خانگی می شوند اما حدس می ز نم يکی اين وسط فکر می کرده که اسم جنيفر لوپز می تواند فروش خوبی در گيشه ايجاد کند. «پسر همسايه» را چه رفراندومی برای قدرت جذابيت او فرض کنيم يا نکنيم، اين فيلم آيينه ای از نوع نقش هایی است که اين روزها به وی پيشنهاد می شوند، چون هيچ بازيگر با عزت نفسی حاضر نمی شود با وجود پيشنهاد ديگر در چنين فيلمی حاضر شود.
اختصاصی نقد فارسی
مترجم: محمدرضا سیلاوی
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
